#17 Poczucie winy i wykradziona tajemnica

Hej : ) W końcu napisałam ;p Jak wyszło? Oceńcie sami. Chciałabym też przeprosić, za zaległości w komentowaniu, itd. Ale ostatnimi czasy nie miałam nawet czasu na pisanie, a co dopiero na czytanie. Ale są już wakacje dużo luzy, więc nadrobię wszyściusieńko już niedługo ^^
_____________________________________________________________________________

Delikatne muśnięcie czoła, policzka, szyi. Zapach męskich perfum delikatnie drażniących nos. Rozchylam leniwie powieki.
- Hej piękna – słyszę głos Maćka. – Wstawaj…
Uśmiecham się pod nosem i delikatnie odpycham chłopaka.
- Spadaj – mówię zaspanym głosem.
- Dobra, pogadamy inaczej – Maciek szybkim ruchem zrzucił moją kołdrę na ziemię. – Jeśli bardzo ci się tu spodobało to rozumiem, ale jeśli jednak wybierałabyś się do Klingenthal to proponuję wstawać.
- O której wyjazd? – zapytałam leniwie z wciąż zamkniętymi oczami.
- O siódmej.
- A która jest?
- Szósta czterdzieści.
W tym momencie moje oczy maksymalnie się otworzyły i pędem wyskoczyłam z łóżka, obijając się przy tym o Maćka.
- Ty głupku! Nie mogłeś mnie szybciej obudzić?! – krzyczałam wpadając do łazienki, dopiero teraz zauważyłam, że Agaty nie było już w pokoju.
Kot tylko przewrócił oczami i usiadł na łóżku, obserwując z uśmiechem na twarzy jak biegam po pokoju, szukając jakichkolwiek rzeczy do ubrania.
- Przecież cię budziłem – powiedział po chwili.
- Nie wystarczająco dobrze! – krzyknęłam zakładając na stopy grube, kolorowe skarpetki. – Na mnie o tej godzinie nawet wiadro wody nie podziała!
- Będę miał to na uwadze następnym razem – Maciek zaśmiał się. – Poza tym chciałem być delikatny.
- W takich chwilach – spojrzałam na Kota. – Delikatność nic nie daje.
Zerwałam się z łóżka na którym ubierałam skarpetki i z impetem zabrałam resztę ciuchów wbiegając do łazienki, żeby się przebrać.
- Maciek podaj mi perfum, który stoi na parapecie! – krzyknęłam w trakcie ściągania góry od piżamy.
Założyłam stanik i próbowałam go zapiąć, kiedy ktoś pociągnął za klamkę. Podskoczyłam przestraszona i szybko zasłoniłam się rękami, a Kot zakrył oczy dłonią.
- Mógłbyś zapukać! – krzyknęłam odwracając się do chłopaka plecami.
- A co wstydzisz się? – zaśmiał się chłopak i wszedł do środka podając mi flakonik z perfumami. Ciągle miał zasłonięte oczy. – Nie masz czego.
Maciek nachylił się nade mną, poczułam jego ciepły oddech na swojej szyi, delikatny pocałunek spoczął na moim nagim ramieniu, a dłoń Maćka przesunęła się wzdłuż mojej ręki aż to szyi, by po chwili zupełnie zaniknąć. Poczułam dotyk na plecach, Kot złapał za zapięcia stanika i zapiął go delikatnie.
- Proszę – szepną mi do ucha, a wzdłuż mojego ciała przeszedł dreszcz.
Poczułam jak płonę od środka i chyba po raz pierwszy Maciek tak na mnie zadziałał. Chłopak odsunął się ode mnie, a ja obróciłam się w jego stronę. Klatka piersiowa unosiła mu się nierówno, a w oczach zobaczyłam coś, czego wcześniej nie dostrzegłam. Podeszłam do chłopaka i wpiłam się zachłannie w jego usta, oplatając się rękoma na jego szyi, wciąż trzymając niewielki flakonik z perfumami. Maciek złapał mnie w pasie jedną ręką, a drugą zjechał trochę niżej, ale absolutnie mi to nie przeszkadzało. Całowaliśmy się bez pamięci, powoli przesuwając się w stronę ściany, stałam pod nią, można rzecz podparta do muru. Ciało Maćka ocierało się o moje, szybkim ruchem ściągnęłam z chłopaka białą koszulkę i rzuciłam ją na ziemię, Kot posłał mi uśmiech zadowolenia, po czym wrócił do całowania moich nabrzmiałych ust. Uniósł mnie delikatnie napierając na ścianę, a ja oplotłam swoje nogi wokół jego bioder. Zimno kafelek drażniło moje rozgrzane plecy, więc delikatnie wygięłam się niczym struna gitary, napinając wszystkie swoje mięśnie. Kot zaczął całować moją szyję i kierował się coraz niżej, czułam jak zsuwa mi się jedno ramiączko, chociaż pozbyłabym się teraz najchętniej wszystkich ubrań. Oddychałam nierówno, co chwila wzdychając.
- Maciek – złapałam chłopaka za ciemną czuprynę i spojrzałam na niego zachłannym wzrokiem.
Ten odstawił mnie delikatnie na ziemię, a ja rozpięłam zamek w jego spodniach, byłam już gotowa na wszystko. Nagle rozdzielił nas dźwięk otwieranych drzwi. Ktoś wszedł do pokoju.
- Alicja! – za drzwiami rozległ się głos Agaty. – Mam dla ciebie śniadanie, zjesz w drodze, bo zaraz jedziemy!
Spojrzałam na Maćka spłoszonym wzrokiem, a ten tylko uśmiechnął się zapinając rozporek. Zobaczyłam swoje odbicie w lustrze, byłam cała czerwona. Kot założył na siebie biały tshirt, pocałował mnie w czoło i opuścił łazienkę, zamykając za sobą drzwi.
- Maciek?! – usłyszałam zdziwiony głos Agi. – Co ty tam robiłeś?
- Pomagałem Alicji umyć zęby – powiedział zadowolonym głosem.
Uśmiechnęłam się pod nosem i podeszłam do umywalki. Odbicie w lustrze. Roześmiana, długowłosa dziewczyna. Taka szczęśliwa. Stoi w samym staniku i krótkich spodenkach, po uszy zakochana… w polskim skoczku. Uśmiech schodzi jednak z jej twarzy, powinna czuć motyle w brzuchu, więc czemu czuje tylko poczucie winy?
 
 13.00, Klingenthal
- Maciek, Kamil, Krzysiek! Bierzecie klucze i rozdzielacie pokoje! Reszta pomaga wnosić bagaże! – krzyk Łukasza kruczka rozbrzmiewał w całym hotelu. – Agata i Alicja, idziecie ze mną, czeka nas dużo roboty.
Przewróciłyśmy oczami i pozostawiając nasze bagaże pod opieką chłopaków, ruszyłyśmy za Kruczkiem, by uporządkować wszystkie papiery, upewnić się czy sprzęt jest cały po podróży oraz dopełnić formalności potrzebnych na jutrzejsze skoki. Jednym słowem czekało nas kilka godzin wyśmienitej zabawy.

17.15, w hotelu
Właśnie skończyliśmy przegląd sprzętu, na szczęście wszystko było w jak najlepszym porządku. Razem z Agatą znalazłyśmy się w holu, gdzie nie było prawie żywej duszy. Na chwile przysiadłyśmy na krzesełkach, by odetchnąć po męczącej pracy.
- Jak myślisz? – rozległ się głos Agi. – Gdzie mamy pokoje?
- Nie przejmowałabym się pokojami – odchyliłam głowę do tyłu i zamknęłam oczy. – Bardziej bałabym się o nasze bagaże w rękach tych szaleńców – zaśmiałam się.
- Nie strasz mnie nawet.
Nagle hol wypełniło zimne powietrze i głośne rozmowy, w mało zrozumiałym dla mnie języku. Spojrzałam za siebie i moim oczom ukazała się duża grupa ludzi z Alexandrem Stocklem na czele. Poderwałam się z krzesełka, kiedy zobaczyłam wchodzącego przez główne drzwi długowłosego norwega, objuczonego walizkami i torbami. Pobiegłam w jego stronę mijając przy tym kilku innych norwegów, spoglądających na mnie z uśmiechami.
- Tom! – krzyknęłam pełna radości.
Chłopak skierował na mnie swój wzrok, po czym szeroko się uśmiechnął. Podbiegłam do norwega i rzuciłam się mu na szyję.
- Hej księżniczko – pocałował mnie w policzek. – Też cię kocham, ale jeśli dostanę kontuzji to tylko i wyłącznie przez ciebie.
- Przepraszam – uśmiechnęłam się do chłopaka i wzięłam od niego jedną z toreb, które trzymał w dłoniach.
To wszystko wywołało ohy i ahy wśród reszty norwegów.
- Tom szalejesz – zaśmiał się Jacobsen.
Czułam jak czerwienię się na twarzy, ale to było normalne w towarzystwie norweskich skoczków. Stopień, w jakim mnie onieśmielali był porażający.
- Dobra! Wybierajcie pokoje panowie – rozległ się głos szkoleniowca.
- Ja zamawiam pojedynczy! – krzyknął HIlde. –Mam dość chrapania Bardala.
Słowa długowłosego wywołały śmiech wśród całej grupy. Poczułam jak Agata szturcha mnie w ramię.
- Idę poszukać naszego pokoju – powiedziała trochę nieśmiało.
- Okej. Ja zaraz przyjdę.
Dziewczyna zostawiła mnie z całą zgrają Norwegów.
- Rozumiem, że idziesz do mnie? – zapytał Tom.
- Nie chcę ci przeszkadzać – puściłam chłopakowi oczko.
- Nie odezwałaś się do mnie od… - HIlde przewrócił oczami. – Już nawet nie wiem, kiedy! Chodź.
Ruchem głowy kazał mi za sobą podążać, już po chwili staliśmy przed drzwiami z numerem 23. Włożyłam klucz do zamka i z trudem przekręciłam. Nacisnęłam klamkę i otworzyłam przed Tomem drzwi.
- Proszę bardzo, panie przodem – zaśmiałam się.
- Dziękuję panu – Tom minął mnie w drzwiach. – Cóż za luksusy – stwierdził rzucając bagaże na podłogę.
Ogarnęłam wzrokiem niewielkie pomieszczenie, z małym oknem i całkiem sporym łóżkiem stojącym pod nim. Duża, drewniana szafa zajmowała większą część pomieszczenia, a naprzeciw niej znajdowały się białe drzwi, prowadzące za pewne do łazienki. Tom rzucił się na łóżko, które niebezpiecznie przy tym zaskrzypiało.
- Czy wszyscy chcą mnie tu zabić?! – wykrzyczał HIlde przerażonym głosem.
- Tak, pewnie twoja głowa jest warta więcej niż noc w tym pokoju – zaśmiałam się siadając delikatnie koło skoczka.
- Wiem, jestem bardzo drogocenny – chłopak rozciągnął się leniwie. – No opowiadaj, co u ciebie.
Spochmurniałam i wlepiłam swój wzrok w okno.
- Długa historia, zdająca się nie mieć końca… - powiedziałam ciężko.
- Mam dla ciebie dużo czasu – uśmiech Toma wywołał na mojej twarzy grymas.
Ahh… Musisz tak na mnie działać? Nie chciałam już o tym opowiadać, jednak czułam, że on jest osobą, które mogę bezgranicznie zaufać i wszystko, co tu powiem zostanie tylko i wyłącznie między nami. Zaczęłam opowiadać chłopakowi o tym, co się ostatnio ze mną działo, co jakiś czas roniąc łzę. Chwilami załamywał mi się głos, jednak szybko zostałam pocieszana w ciepłych objęciach Hilde.
-… I teraz nawet nie wiemy czy to faktycznie nie jest ciąża… - odetchnęłam ciężko.
- Jak to ciąża?! – wykrzyknął Tom.
- Cicho – przyłożyłam palec przy ustach skoczka. – Nie musisz tak krzyczeć.
Chciałabym wtedy, żeby te słowa nie opuściły tego pokoju, żeby nikt nie wyniósł tych sekretów. Jednak jedna osoba stojąca za białymi drzwiami z numerem 23, nie świadoma jeszcze konsekwencji, ruszyła dalej długim korytarzem, znając informację, która już niedługo miała zmienić wszystko…
__________________________________________________________________________
Wiem, że rozdział stosunkowo krótki, ale nie wykluczone, że w następnym się rozpiszę. Zobaczymy jak wyjdzie ;)