#10 Wyruszymy w podróż

 Hej :)
Z żadnym z rozdziałów nie miałam takich problemów, jak z tym. Pisałam, usuwałam... Usuwałam i pisałam, i tak niemal przez cały tydzień. W końcu zebrałam się w sobie i wyszło to co wyszło. Mam nadzieję, że wystarczająco długi jak na jubileuszowy dziesiąty odcinek. Świętujemy też ponad 3000 wyświetleń <3 Dziękuję Wam za to bardzo. Poruszę jeszcze tylko jedną kwestię: Konkursy, na które będziemy jeździć ; ) w tym opowiadaniu nie są w "prawidłowej kolejności". Niestety, ale tak było mi łatwiej pisać ; d
Koniec tego gadania! Zapraszam do czytania xd
_______________________________________________________________________________




… jednak wtedy stało się to.
Stałam tak sparaliżowana, przeszedł mnie dreszcz. Zamknęłam oczy i zupełnie poddałam się pocałunkowi Maćka. Jak się z tym czułam? Dziwnie, nie tak jak myślałam, że mogłabym się czuć. Jednak zupełnie stargana emocjami i wypitym alkoholem, nie protestowałam. Maciek oplótł mnie w pasie swoimi dłońmi. Serce waliło mu jak oszalałe, czułam to, kiedy byliśmy do siebie niemal przyklejeni. Mogłoby być lepiej? Stoję tu, z chłopakiem, w którym najwyraźniej zakochałam się od pierwszego wejrzenia, całujemy się, a mimo to czuję w środku żal. Nie tak to powinno być, ale co mogłam zrobić?
Po chwili znalazłam się już na łóżku, wszystko znowu zaczęło wirować. Czułam zapach Maćka, czułam też jego dotyk. Bardzo delikatny, subtelny… Jednak wszystko szybko zniknęło mi sprzed oczu…

***

Leżałam przykryta białą pościelą, byłam w tym samym pomieszczeniu, co wczoraj wieczorem. Rozejrzałam się po pokoju. Nie był za duży, jednak na ziemi stało kilka sporych walizek. „Co się wczoraj stało? Gdzie jest Maciek? Co to za walizki?” kolejno zadręczałam się pytaniami. Na żadne z nich jednak nie mogłam znaleźć odpowiedzi. Zrzuciłam z siebie pościel. Byłam ubrana tak jak wczoraj wieczorem, ani jednej ściągniętej rzeczy. „To dobrze” pomyślałam, było to najlepszą oznaką, że pod wpływem alkoholu nie zrobiliśmy wczoraj nic głupiego. Podniosłam się powoli z łóżka. Spojrzałam na zegarek stojący na stoliku nocnym. Była dziewiąta rano, dzień zapowiadał się wspaniale. Słońce świeciło mocno, rozganiając na niebie wszystkie chmury. Wstałam z łóżka i jeszcze chwiejnym krokiem udałam się do łazienki, stanęłam przed lustrem, opierając się o umywalkę. Wczorajszy rozmazany makijaż wyglądał upiornie, więc jak najszybciej umyłam twarz. Ponownie spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. „Okej. Wyglądam znośnie” z tą myślą opuściłam łazienkę. Ponownie spojrzałam na leżące w pokoju walizki. Było ich sześć. Sześć ciemnych walizek, sporej wielkości. Jak się tu znalazły? I do kogo należą? Z ciekawości przyklęknęłam przy jednej z nich i niepewnie pociągnęłam za zamek. „Chwila, chwila!” byłam lekko zdezorientowana, przecież to moja walizka z hotelu. Otworzyłam resztę z tajemniczych toreb i każda zawierała rzeczy moje lub Agaty, ale jak się tu znalazły?  Postanowiłam przebrać się i udać się na poszukiwanie jakichkolwiek ludzi. Szybko opuściłam pokój i ruszyłam w stronę sali, w której wczoraj tańczyłam z Gregorem. „Właśnie, Gregor!” zastanawiałam się, co działo się wczoraj z chłopakiem. Z jakiegoś dziwnego powodu chciałam go dziś zobaczyć, jednak obawiałam się jego słów. „Czy jest na mnie zły za wczoraj?” z tą myślą weszłam do kolejnego pomieszczenia. Była nim dość zatłoczona stołówka, w której znajdowało się wiele stołów, przy których siedzieli, zmęczeni wczorajszym wieczorem ludzie. Przy jednym z mniejszych stolików siedziała Agata wraz z Kamilem, postanowiłam do nich dołączyć.
- Hej – usiadłam na krześle.
- Hej – odpowiedział Kamil. – Już chcieliśmy iść cię budzić.
- Dajcie spokój – podparłam głowę o rękę. – Mam takiego kaca, że zaraz strzelę sobie w głowę.
- Coś o tym wiem – Stoch poklepał mnie po ramieniu.
- Gdzie reszta towarzystwa? – rozejrzałam się po sali.
Agata wskazała na drugi koniec pomieszczenia. Przy sporym stole siedział Dawid, Piotrek, Krzysiek, Maciek oraz ktoś jeszcze, ale tej osoby nie znałam.
- A wy tutaj sami? – spytałam po chwili przyglądania się tajemniczej osobie.
- Zbyt duży kac, żeby z samego rana męczyć się z tymi pajacami – zaśmiał się Kamil.
Agata przytaknęła mu biorąc łyk kawy. Nie męcząc ich dłużej wstałam i ruszyłam do bufetu.  Na stole było sporo jedzenia, ale ja nie czułam głodu. Złapałam więc do ręki jedną z filiżanek i nalałam sobie kawy. Nagle zobaczyłam jak z drugiego końca sali zbliża się do mnie Maciek. Poczułam zdenerwowanie, dostrzegłam też, jak chwile za nim wstał również tajemniczy nieznajomy. Kot po chwili stał już przy mnie.
- Hej – powiedział trochę niepewnie.
- Cześć  - odpowiedziałam unikając spojrzenia skoczka.
- Chciałem pogadać.
Spojrzałam w oczy Maćka, nie mogłam z nich wyczytać żadnych emocji, nie byłam pewna, co może mi chcieć powiedzieć. Jednak nie było mi dane się tego dowiedzieć, ponieważ po chwili stał już przy nas nieznajomy.
- Nie przedstawisz mnie – szturchnął Maćka łokciem.
Kot przewrócił oczami, jakby zirytowany, że przerwano mu rozmowę.
- To mój brat – powiedział po chwili. – Kuba.
- Hej miło poznać – Jakub podał mi dłoń.
- Alicja – uśmiechnęłam się. – Mi również miło.
Nie spodziewałam się, że Maciek ma brata, a już w ogóle, że jak się potem dowiedziałam starszego. Kuba Kot. Wydawał się… przyjazny i naprawdę towarzyski, na pierwszy rzut oka był przeciwieństwem swojego brata. Cały czas uśmiechał się serdecznie i mimo tego, że poznał mnie przed chwilą, chętnie prowadził ze mną rozmowę. Otwarty i życzliwy, sprawiał zupełnie inne wrażenie niż Maciek.

Po śniadaniu udałam się z powrotem do pokoju, w którym obudziłam się rano. Po chwili dołączyła do mnie Aga.
- Poznałaś Kubę? – zapytała mnie.
Spojrzałam na nią zdziwiona.
- Tak – odpowiedziałam. – Jak widzę ty też.
- Taaak – dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. – Miałam przyjemność.
- Pamiętaj jeszcze o Krzyśku, co? – zaśmiałam się po chwili.
- Daj spokój – Aga wzruszyła ramionami i przewróciła ramionami. – Jakbym nie miała, co robić.
- No ja nie wiem co cię tam podkusi – puściłam do przyjaciółki oczko.
- Już lepiej nic nie mów – obruszyła się. – Powinnyśmy ogarnąć te rzeczy – dziewczyna wskazała na walizki stojące na podłodze. – Mój tata przywiózł nam je dziś rano.
No tak. Pan Milik, zawsze był gotowy poświęcać się dla swojej jedynej córki. Zawsze ją rozpieszczał, ale nigdy nie myślał tylko i wyłącznie o niej. Nie mając więcej dzieci, często i mnie traktował jak swoje dziecko. Kupując Agacie mieszkanie i mi wręczył klucze, żebyśmy mogły mieszkać razem. Po śmierci moich rodziców pana Milika traktowałam jak moją jedyną rodzinę. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy.
- Czemu nie został?
- Śpieszył się bardzo – Agata wzruszyła ramionami. – Pożegnał się tylko ze mną i życzył nam dobrej zabawy.
- Miło – spojrzałam przez okno, chciałabym móc teraz zadzwonić do mojej mamy i powiedzieć jej o wszystkim, jednak nie było mi to dane.
- Nie powinnyśmy już iść do recepcji? – zapytała Aga układając coś jeszcze w walizce.
- Chyba tak – z trudem złapałam wszystkie trzy swoje torby i opuściłyśmy pokój.

W recepcji czekali już wszyscy, autobus, którym mieliśmy udać się do Harrachova miał się zjawić lada moment. Ruszyłyśmy w stronę skoczków siedzących na kanapach.
- I co? – Dawid spojrzał na nas radośnie. – Gotowe na podróż?
- Chyba – odpowiedziałam trochę niepewnie.
- Ja na pewno! – zaśmiała się Agata.
Moja pewność siebie malała z każdą kolejną minutą, sama nie wiedziałam dlaczego. Ukradkowo spoglądałam na Maćka wpatrzonego w jedno z okien. „O czym myślał?” byłam ciekawa, czemu nawet nie zamienił ze mną słowa. Czyżby sam wstydził się za wczorajszy wieczór? Lekko posmutniałam.
- Dobra! – Kuba zerwał się z miejsca, a ja dopiero teraz zauważyłam jego obecność. – Autobus przyjechał.
Wszyscy ruszyli do wyjścia, a ja zostałam z Kamilem trochę z tyłu.
- On też jedzie? –zapytałam dyskretnie.
- Tak, leczy kontuzje, ale będzie z nami jeździł i zdobywał doświadczenie.
Nie wiedziałam co myśleć, przyzwyczaiłam się już do obecnego składu, ale widząc duży entuzjazm Agaty, postanowiłam zachować spokój.
Wsiedliśmy do autokaru, szukałam dla siebie jakiegoś miejsca, kiedy usłyszałam głos Maćka.
- Usiądziesz? – zapytał niepewnie patrząc mi w oczy.
- Jasne – zajęłam miejsce koło skoczka.
Za nami usiadł Dawid, a przed nami Kamil. Byłam trochę zirytowana faktem, że możliwość szczerej rozmowy znowu została nam odebrana. Maciek najwyraźniej też nie był zadowolony, ponieważ naburmuszył się i włożył słuchawki do uszu. Wyruszyliśmy. Spoglądałam jeszcze tylko przez okno, jak zostawiamy za sobą Zakopane. Miejsce, gdzie tak wiele się stało, miejsce, gdzie tak wiele się zmieniło, miejsce, za którym z pewnością będę tęsknić. Ponownie wlepiłam swój wzrok w Maćka, ten wyglądał przez okno, jednak chyba poczuł, ze go obserwuję, ponieważ odruchowo odwrócił głowę w moim kierunku i wyjął jedną słuchawkę z ucha.
- Czego słuchasz? – zapytałam bez namysłu.
- Muse – odpowiedział i ponownie wyjrzał przez okno.
Maciek, Maciek… Tak trudno było mi go zrozumieć, jeszcze wczoraj wieczorem tak bardzo starał się udowodnić, że wiele do mnie czuje, a dziś znowu jest tak obojętny. Po chwili jednak poczułam jego dotyk na swojej dłoni. Trzymał w ręku słuchawkę.
- Chcesz posłuchać ze mną? – zapytał jakby trochę zawstydzony swoim wcześniejszym zachowaniem.
Włożyłam słuchawkę do ucha i wsłuchiwałam się w melodię i słowa piosenki.

Nie miałem nic do stracenia
Nie pospieszyłaś się by wybrać
Wtedy powiedzieliśmy sobie
Bez cienia obawy, że...

Nasza miłość będzie trwać wiecznie
I jeśli umrzemy, umrzemy razem
A kłamstwa, nie powiedziałem nigdy
Bo nasza miłość będzie trwać wiecznie

Zaczęłam rozmyślać, czemu miałam wrażenie, że każda piosenka której uważniej się przysłuchuje opowiada w jakiś sposób o mnie. Zamknęłam oczy, nie chciałam już myśleć, nie chciałam już czuć się rozdarta. Chciałam przestać bić się z własnymi myślami, z tym jak bardzo nie potrafię podejmować decyzji.  Choć ciągle słyszałam muzykę, wszystko powoli zaczęło zanikać, by po chwili zniknąć zupełnie. Pozostała pustka.  Zasnęłam.
 Obudził mnie ciepły głos Maćka, taki którego mi brakowało.
- Wstawaj – złapał mnie za dłoń. – Jesteśmy na miejscu.
Moja głowa leżała na ramieniu skoczka, nawet nie wiedziałam, kiedy do tego doszło. Spojrzałam na chłopaka, był uśmiechnięty. Zaczęłam mieć nadzieje, że przez moment, kiedy spałam wszystko co złe zniknęło. Jednak wiedziałam, że w życiu nie może być tylko pięknie… Opuściliśmy autokar. Staliśmy przed sporym ośrodkiem, trochę przypominającym ten w Zakopanym. Poczułam przeszywający na wskroś mróz.
- Chodź, bo zamarzniesz – Maciek powiedział opiekuńczo i zabrał jedną z moich walizek.
„Co się mu nagle stało?” pytałam się w myślach. Za nikim nie mogłam nadążyć tak, jak za tym chłopakiem.
 Szybko nastąpiło zakwaterowanie, dzieliłam pokój z Agatą. Nasze lokum nie piorunowało wielkością, jednak było bardzo przytulne. W mgnieniu oka zajęłam łóżko przy oknie. Znajdowały się tam również drzwi wychodzące na mały balkonik. Pociągnęłam za klamkę i poczułam zimne uderzenie powietrza.
- Wróć do pokoju, bo się rozchorujesz! – usłyszałam głos Agaty.
Spoglądałam na zachodzące Słońce. Łapałam ostanie dzisiejsze promienie, zaciągając się przy tym lodowatym powietrzem.
- Nie zimno ci? – z transu wyrwał mnie głos Maćka.
Stał na sąsiednim balkonie.
- Nie – uśmiechnęłam się do chłopaka. – Z kim masz pokój? – zapytałam by podtrzymać rozmowę.
- Z Kubą – chłopak zajrzał do swojego pokoju przez otwarte drzwi balkonowe. – chyba gdzieś polazł.
- Słuchaj – odetchnęłam głęboko. – Chciałam pogadać…
Jednak przerwał mi dźwięk otwieranych drzwi.
- Maciej! Za dziesięć minut widzimy się na dole – w pomieszczeniu obok rozległ się głos Kruczka. – Mamy trening na hali.
Chłopak przytaknął tylko i spojrzał mi głęboko w oczy, mimo, że dzieliła nas prawie dwumetrowa odległość.
- Przepraszam – powiedział po chwili. – Możemy pogadać po powrocie?
- Jasne – przełknęłam ślinę, znowu nie tak to miało wyglądać.
- No to muszę już iść – chłopak cofnął się do drzwi. – Idź już do pokoju, przeziębisz się.
Przytaknęłam chłopakowi z uśmiechem, a ten zamknął za sobą drzwi. Już chciałam wrócić do środka, kiedy usłyszałam hałas z parkingu na dole. Wychyliłam się zza barierki. Moim oczom ukazał się spory autobus, z podobiznami Austriackich skoczków. Zauważyłam wysiadającego z niego Gregora, z wielkimi słuchawkami na uszach. „Ciekawe, kiedy będę miała okazję z nim porozmawiać…” ostatni raz spojrzałam na chłopaka i zamknęłam za sobą drzwi balkonowe.
- To, co gdzie idziemy? – usłyszałam głos Agi.
- Eee… na trening? – spojrzałam na nią niepewnie.
- Kuba przed chwilą był w pokoju i powiedział, że my nie musimy iść.
- Ohh… No to nie wiem. Jak chcesz.
- Chcieliśmy pójść z Kubą na spacer, co ty na to?
„Chcieliśmy z Kubą?” widzę, ze Agata szybko znalazła w starszym z Kotów kompana. Z jakiegoś powodu nie chciałam im towarzyszyć.
- Wiesz, trochę słabo się jeszcze czuję – zwiesiłam lekko głowę. – Chyba zostanę tutaj i się prześpię.
- Na pewno? – zapytała Aga.
- Tak – posłałam jej wymuszony uśmiech, tak, żeby nie musiała się o mnie martwić.
Po piętnastu minutach zostałam w pokoju sama. Usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać, co dalej. Opuściłam pokój i znalazłam się na długim korytarzu. Oparłam się o ścianę i patrzyłam bezmyślnie w sufit. Nagle przeszła obok mnie jedna ze sprzątaczek.
- Przepraszam, gdzie mogę kupić kawę? – zapytałam odruchowo.
- W barze, na dole lub w automacie na następnym piętrze – odpowiedziała.
- Dziękuję – uśmiechnęłam się do kobiety i ruszyłam schodami na górę.
Miałam jakąś głupią nadzieję, ze spotkam tam Greogra. Znalazłam się na trzecim piętrze, jednak nikogo tam nie było. Tylko jeden samotny automat do kawy. Podeszłam do maszyny i zaczęłam wygrzebywać z kieszeni spodni drobniaki.
- Mam nadzieję, że dla mnie też kupujesz – usłyszałam głos zza pleców.

______________________________________________________________________________

No to na tyle, nie mam pojęcia, kiedy ukaże się następny może jutro, a może za tydzień. ;___;
Komentujcie, oceniajcie, doradzajcie :)
Wszystko chętnie zawsze czytam i motywuje mnie to niezmiernie do pracy ^^